şehirler yıkılır, içindeki hayatlar yıkılır, ama bir hayatın evrene bıraktığı iz silinmez. olaylar iç karartıcıdır belki, belki sahtedir, belki yıkar insanı. bazen hayal ettiğimize kaptırırız kendimizi, bazen yaşadıklarımız hayallerimize bile sığmaz, ama yinede yaşamaktayızdır sevdiklerimizle hayata çizikler atarcasına.
bundan on bir yıl evvel, paramparça oldu hayatlar çiziklerden. yıkılan ne şehirdi, ne hayatlardı. yıkılan insanlar oldu her zamanki gibi. doğanın karşısındaki acizlik şahlandı ve yıktı insanı.
evrene bırakılan izlerin unutulmaması adına dolduruyorum kadehimi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder